Met De Nijl is in Caïro aangekomen duikt theatergezelschap de KOE een succesnummer uit het verleden op. Het stuk uit 1998 blijkt vandaag de dag nog steeds fris, prikkelend en bijzonder komisch.

Het hoeft niet spectaculair te zijn om goed theater op te leveren. Soms heb je genoeg aan twee mannen die in een zetel zitten te palaveren over leven en dood. Met veel gusto leven Peter Van den Eede en Willem de Wolf zich uit als twee tragikomische broers die vat proberen krijgen op hun eigen bestaan.

De ene is een zelfverklaarde intellectueel en asceet die zweert bij het genot van de eenzaamheid. 'Het geluk is aan degenen die aan zichzelf genoeg hebben', citeert hij Aristoteles. De ander is een acteur op zijn retour die nog steeds Shakespeare en Torquato Tasso repeteert, maar de teksten niet meer kan onthouden.

'Vlees moet voor mij niet te hard gebakken zijn', poneert de Wolf met evenveel gravitas als Van den Eede de relativiteit van de dood aanboort. Schopenhauer, Montaigne en Pascal worden in stelling gebracht om aan het leven zin te geven, met uitstapjes naar de werking van de spijsvertering, het kaartspel en het belang van lichaamsbeweging.

Want zo gaat het nu eenmaal: hoe verheven je ideeën ook mogen zijn, de alledaagse werkelijkheid laat zich er niet door terugdringen. En die belaagt hen op tijd en stond in de vorm van hevige aanvallen van nierstenen, wat tot een waaghalzerige choreografie van krampen leidt.

Peter Van den Eede en Willem de Wolf bewaren een subtiel evenwicht tussen ernst en spot. Hoe hoogdravend de filosofische tirades ook klinken, er is een lichtvoetige ironie die zich overal doorheen weeft. Hoe te leven met het vooruitzicht op de dood? Hoe om te gaan met ouderdom?

Meer dan een antwoord te bieden, wordt er een levenshouding naar voren geschoven die, ondanks alle kolder en pedanterie, toch inspireert. Want hoe lachwekkend ijdel en wereldvreemd de broers ook mogen zijn, er zit in hun streven een onverholen levensdrift.

> Download (JPEG)