‘Navond’ verwelkomt Peter Van den Eede het publiek, terwijl hij met veel misbaar het plexiglas rond de setting weghaalt – twee camelkleurige, leren fauteuils en een roltafeltje vol waterflessen en Bastognekoekjes van dezelfde zachtbruine tint. Een elegante, ietwat stijve zithoek, vooraan op het toneel. Bang voor coronabesmetting – vandaar de plexi? Hij is dan ook al op hoge leeftijd – in het stuk alleszins. Maar verder steekt ook hij keurig in een strakke, witte trois-pièces met crème schoenen eronder. Complete controle, uiterlijk tenminste. Vanbinnen zit de mot erin.

Dat blijkt overduidelijk als zijn broer opkomt – Willem de Wolf – in een al even gesoigneerd en wit kostuum. Zijn eerste woorden: ‘Nu heb ik zelfs al om mijn teennagels te knippen mijn leesbril nodig. Door dezelfde bril waarmee ik Shakespeare lees zie ik mijn teennagels.’

De elegante pakken (hemden zijn er niet) bedekken de uitgeleefde, kreupele lijven en dito leefwerelden van beide heren. Met dure gedachten van lang vervlogen filosofen verdedigen ze manmoedig de miserie van hun oude dag. Eenzaamheid, aftakeling, ziekte en pijn verdrijven ze met de woorden van Schopenhauer, Montaigne, Pascal en daartussen een streepje bitterheid van Thomas Bernard. ‘De eindbestemming van het leven is hoedanook de dood.’

Lees verder via www.theaterkrant.nl.