Twee broers lullen elkaar het wit uit de ogen in deze venijnige komedie over de troost van de filosofie.

Wie de kunst van de paradox apprecieert, kan een puntje zuigen aan de wannabe-filosofen uit De Nijl is in Caïro aangekomen. De deugdelijke effecten van lichaamsbeweging roemen ze neergezakt in hun luie zetel. Tijdverdrijf vinden ze de zonde van hun domme medemens, al vullen ze hun eigen dagen met niets dan tobben over de vervliegende tijd.

Willem de Wolf en Peter Van den Eede spelen twee broers die elkaar het liefst overtroeven in dure levenswijsheden. De eerste is een acteur die blijft dwepen met de successen van weleer, maar tussen de regels begrijp je dat hij al snel op zijn retour was. De tweede, een ex-jongleur en zelfverklaarde wijsgeer, heeft zich teruggetrokken in ascese, met de goedkeuring van grote geesten als Montaigne, Schopenhauer en Blaise Pascal, wier filosofieën hij loslaat op zijn eigen levenswandel.

De Nijl is in Caïro aangekomen is een oude bekende uit het oeuvre van Compagnie De Koe. Peter Van den Eede bedacht de voorstelling in 1998 met Frank Focketyn, maar nu hij en De Wolf ze na twee decennia weer opvissen, voegt de ouderdom een extra betekenislaag toe.

Op de scène haalt de harde realiteit van hun vergankelijkheid dan ook de ideeën in - zoveel wordt duidelijk als Leentje ter sprake komt, de overleden echtgenote van de ene broer. Zij is de olifant in de kamer, het taboe waarvoor geen filosoof zijn gedachten kan lenen.

Tegen het eind krijgen de heren kletsmajoors zelf te kampen met hevige aanvallen van nierstenen. Dokters zweren ze bij voorbaat af: 'Wie zijn kwaal wil verkorten, verlengt ze.' En dus kronkelen ze zich in allerlei verkrampte bochten, alsof de kromme logica van hun levensvisie nu ook vat op hun lichaam heeft gekregen. Het is een bijzonder geestige parodie op intellectuelen van het type 'veel geblaat maar weinig wol' en veruit het absurdste theater dat je dit seizoen zult meemaken.

Maar de échte crux van dit stuk daalt pas later in, want zoals zo vaak stevent De Koe in een omtrekkende beweging op zijn doel af. Achter de slapstick en het gepalaver doemt een intriest portret op over eenzaamheid. Op het zelfgenoegzame eiland van deze pedante mens is er immers maar plaats voor één, maar pas in het delen vinden al die verheven inzichten hun werkelijke waarde. Nóg zo'n paradox.

> Download (JPEG)