In de pers (19)
In de pers (19)
De Standaard, Gilles Michiels (8/10/2020)
Het Nieuwsblad, Magali Degrande (7/10/2020)
Theaterkrant, Mia Vaerman (7/10/2020)
RiRo Toneelrecensies, Piet Van Kampen (7/10/2020)
De Morgen, Jan Dertaelen (5/10/2020)
Pzazz , Elie Agniel (4/10/2020)
Theaterparadijs, Jeroen Peeters (4/10/2020)
Pzazz , Pieter T'Jonck (3/10/2020)
Concertnews, Bert Hertogs (3/10/2020)
De Morgen, Peter Anthonissen (1998)
De Standaard, Geert Van der Speeten (1998)
De Volkskrant, Marijn Van der Jagt (1998)
Dokterkrant, Paul Verduyckt (1998)
Gazet van Antwerpen, Peter Haex (1998)
Haarlems Dagblad, Margriet Prinssen (1998)
Knack, Paul Verduyckt (1998)
Rotterdams Dagblad, Han Geurts (1998)
Peter Van Den Eede en Willem de Wolf keurturnen kopzorgen weg in 'De Nijl is in Caïro aangekomen'***
Focus Knack, Els Van Steenberghe (26/10/2020)

Op 5 november 1998 ging in de Antwerpse Bourlaschouwburg De Nijl is in Caïro aangekomen in première. Frank Focketyn en Peter Van den Eede vermaalden oneliners van drie filosofen tot een onderhoudende dialoog tussen twee broers. Die dialoog blijft anno 2020 spits overeind. Vooral als de heren hun achterwerk in de lucht heffen...

We zien het zo voor ons. Peter Van den Eede die - in volle voorjaarslockdown en met de tekst van De Nijl is in Caïro aangekomen voor zijn neus - een resem uitgeputte fabrikanten van plexiglazen schermen belt. Met de vraag of men ook aan zijn theatercollectief een fikse lading schermen kan leveren. Enkele telefoontjes later wordt aan de pronte poorten van Compagnie De Koe een stapel manshoge schermen geleverd.

De repetities kunnen beginnen! In 1998 repeteerde Van den Eede de voorstelling met Frank Focketyn. Het olijke duo doorploeterde de filosofische werken van Michel de Montaigne, Arthur Schopenhauer en Blaise Pascal en kneedde de filosofische oneliners doorheen een dialoog tussen twee broers die, elk gezeten in een statige stoel aan de rand van het toneel, rouwen om 'hun' Leentje en hun carrière. De een - nu gespeeld door de Wolf - was een begenadigd acteur, de ander (Van den Eede) was een memorabel jongleur.

Vooral diens bordennummer was geweldig. 'Op mijn hoogtepunt in Lyon kon ik 23 borden in de lucht houden!', aldus Van den Eede vanuit zijn stoel. Zijn armen manipuleren denkbeeldige stokjes waarop de borden balanceren. Intussen gaan zijn benen steil de hoogte in want Van den Eedes personage heeft een gevoelig spijsverteringsstelsel dat het lijf soms in vreemde houdingen dwingt... In de stoel naast Van den Eede ligt de Wolf evengoed ondersteboven in zijn stoel omdat zijn personage last heeft van niergruis. Ook zijn lijf wordt in bijzondere bochten gewrongen om de ellende het lichaam te laten verlaten... Daar hangen/liggen ze dan, ondersteboven in hun stoel. In één tragikomisch toneelbeeld toont dit duo hoe het wrede leven een mens in bochten wringt. Helemaal heerlijk De Koe.

Ze liggen / hangen tegenover elkaar in een decor dat als een soort wankele plexischermendoolhof oogt. Even wankel als een wereldbeeld of als de wereld waarin we momenteel trachten te (over)leven. Gewapend met een stevige voorraad water en Bastognekoeken - de waterkaraffen en de kartonnen koekendozen zijn tot een bijzettafeltje tussen beide stoelen gestapeld - dartelen de heren door het denken van de drie filosofen. Wees gerust, ze maken er allerminst een saaie lezing van. Ze benoemen die filosofen zelfs niet. De zinnen uit het oeuvre van de drie filosofen zitten stevige ingekapseld in een dialoog die glanst van weemoed, spijt en verlangen naar de tijd waarin hun lichamen nog jong(er) en goddelijk(er) waren.

Broos

Dat zou allemaal heel triestig en zwaar kunnen worden als de twee de kleine clown in zichzelf niet zouden aanspreken. Dat doen ze gelukkig wél. Met een uitgestreken gezicht en met een naar de Wolf uitgestrekte hand laat Van den Eede zijn boomlange collega ondersteboven in een stoeltje bengelen. Net voor hij de Wolf de hand wil reiken, trekt hij zijn hand telkens terug om wat hij aan het vertellen is met een handbeweging te accentueren. Of hij banjert zo onhandig door de schermendoolhof dat alles instort en de witte plakbanden op zijn hoofd kleven. Monkellachend zie je dit duo de gedoemde ondergang van elk mens uitbeelden.

En toch misten we iets. Wat? Het geheime wapen waarop De Koe sinds 2002 beroep doet. Dat wapen zorgt voor extra panache, frivoliteit, kwetsbaarheid, goedlachsheid, integriteit in het werk van De Koe. Het wapen heet Natali Broods.

In De Nijl is in Caïro aangekomen merk je wat De Koe zo straf en geestig maakt én wat ervoor zorgde dat dit collectief nu nog steeds hoge toppen scheert: de introductie van vers, vrouwelijk bloed. 'De Nijl' in de titel staat, denken we, voor het leven. 'Caïro' staat voor het eindpunt, de dood. Dat het leven van De Koe nog lang niet aan zijn einde is, bewijst deze voorstelling, in al haar overeenkomsten én in al verschillen met de huidige taal en ploeg van De Koe.

Bron: https://focus.knack.be/entertainment/podium/peter-van-den-eede-en-willem-de-wolf-keurturnen-kopzorgen-weg-in-de-nijl-is-in-cairo-aangekomen/article-review-1657349.html