In 1774 schreef Johann Wolfgang Goethe in enkele weken de roman die hem de roem en zijn hoofdpersoon het eeuwige leven zou bezorgen: Die leiden des jungen Werthers. Het verschijnt anoniem en wordt als zedeloos beschouwd en als een aanmoediging tot het plegen van zelfmoord. In verschillende landen wordt het om die reden dan ook verboden.

De Miserie van de jonge Werthers is een voorstelling vol verwijzingen naar deze klassieker van Goethe.

Twee bevriende kunstenaars houden van het doorvoeld beleven van de werkelijkheid: poëzie, klassieke muziek, natuurbeleving en vooral hun eigen gedachten en gevoelens. Ze houden zich voornamelijk bezig met praten over kunst en dromen van een literair bestaan. Literatuur is hun ersatz-leven, hun vluchtmiddel, hun compensatie voor een gemis: het gemis aan liefde. Bij de ene is die liefde onmogelijk, want zijn geliefde Lotte heeft iemand anders van wie ze zielsveel houdt. Bij de andere is die liefde onbeantwoord.... hoe onmogelijk hijzelf dat ook acht, hij die zo interessant is om naar te luisteren....
Beide vrienden willen voor elkaar niet onderdoen in zelfbeklag en groots lijden, want daar zijn ze allebei dol op: lijden aan de wereld, en liefde is daar een goed alibi voor....
Hun romantiek stijgt ten top wanneer ze zelfmoord als ultieme verlossing ontdekken.

In deze Wertheriaanse voorstelling over liefde en geluk, eenzaamheid en dood, zetten Nico Sturm en Stefaan Van Brabandt zichzelf te kijk. Ze ontleden en ontluisteren elkaar genadeloos.

De Miserie van de jonge Werthers is een dramatische Sturm und Drang-voorstelling met een happy end