Zwart is na Wit en Rood het laatste en afsluitende deel van de trilogie De Wederopbouw van het Westen. Na het maagdelijke Wit en het volle Rood zou een duister en morbide Zwart voor de hand liggen. Maar ons Zwart is transparant.

Wit ging over het begin, over onze jeugd. In Rood nam Liz Taylor ons mee in een leven vol weelde, tragiek, passie en liefde. In Zwart hebben we het over waar we uiteindelijk terecht gekomen zijn. In Zwart hebben we het over de kunst.

Als monniken bestudeerden we de Geschiedenis van de Westerse Kunst vanaf haar wedergeboorte, de Renaissance. We schreven haar uit, dikten haar in en zochten ondertussen naar hoe een kunstgeschiedenis in het theater te verbeelden is. Want in Zwart kijken we hoe we educatief kunnen zijn zonder te onderwijzen. Hoe we evocatief kunnen zijn en tegelijkertijd nauwkeurig. Hoe we inspirerend en verhelderend kunnen zijn. Hoe een terugblik een vooruitzicht kan geven.

Eigenlijk is Zwart een verhaal over ons geloof in flexibiliteit en creativiteit. Over de mogelijkheden van verandering en vernieuwing. Over de kracht van projecten, gesprekken en samenwerkingen. In Zwart hebben we de cirkel in het wit gesloten. Ons Zwart is bijna witter dan ons Wit.