Een stukje verderop wordt een toren gebouwd. Of althans, dat is de bedoeling. Niemand weet precies waar de toren voor dient, àls er al daadwerkelijk sprake van een toren is natuurlijk. Want het kan ook een tunnel zijn, oppert er een. Met een toren als het uiterste puntje. Ga maar na: wanneer gaat een tunnel over in een toren?

Het is eigenlijk maar het beste het er niet over te hebben, concluderen ze uiteindelijk. Want tenslotte weten ze er helemaal niets van. Maar als je niet eens weet waar je het niet over hebt, hoe weet je dan waar je het wel over hebt? In HelloGoodbye wordt chaos en verwarring tot de hoogste kunstvorm verheven.

Het is feest bij de grote witte villa, want George treedt terug als districtsraadsvoorszitter. Maar ondanks een uitgebreid programma aan lezingen, filmvertoningen en speeches, blijven er voortdurend gasten komen en weggaan, verzanden dankwoorden in oeverloze absurditeiten en neemt praktisch-logistiek gekeuvel over de verkeerscirculatie rondom het landgoed de overhand.

Zo blijft het feest hangen in willekeurige randvoorwaarden. Het is een voorstelling zonder midden, een hilarische aaneenschakeling van ongemakkelijke openingetjes en losse eindjes die toch een geheel vormt. De acht uitstekend spelende acteurs tonen hier met een geweldig gevoel voor compassie de ploeterende, zichzelf volledig belachelijk makende mens, die zich voortdurend verliest in plichtplegingen en beleefdheden – daar zelfs zo ver in doorschiet dat ook gastvrijheid een bepaald egocentrisme aan de dag legt. En dan maakt het letterlijk geen verschil of het nu om het zoeken naar genoeg verlengsnoer is, of het wegspelen van een lijk.

Typerend is de scène waarop ze gezamenlijk willen gaan kijken naar die nabijgelegen, nog te bouwen toren. Het enige dat er ligt zijn de fundamenten van de bouwput van die toren, en uiteindelijk worden die zelfs nog ter discussie gesteld.En dat is wat De Koe op onnavolgbare wijze doet: alles tot aan de fundamenten toe bevragen.