Jaren nadat De Koe is opgeheven, komen Willem de Wolf en Natali Broods samen in een restaurant in Oostende. Peter Van den Eede is de ober. Dan herkent Broods ineens haar oud-collega in de ober. Wat achteraf natuurlijk logisch is: hij ziet er, ondanks dat hij ober is, toch gewoon precies uit als Peter Van den Eede. Een absurdistisch rendez-vous met rake observaties volgt. ‘De enige manier om dicht bij de werkelijkheid te blijven op toneel, is toegeven dat je liegt.’

De eerste scène hebben ze eruit geknipt, dus het begint met de tweede scène. Maar daarvoor komt eerst de epiloog, die ze naar voren hebben gehaald. Halverwege blikken de makers in een tv- interview terug op het maakproces. Op het eind komt de hele voorstelling, versneld teruggespoeld, nog eens voorbij.

We’re half-awake in a fake empire, zingt The National. De acteurs van het Vlaamse collectief De Koe schieten voortdurend heen en weer tussen de scène-realiteit en een metatheater-

hyperzelfbewustzijn. Zoekend naar authenticiteit en geloofwaardigheid nemen ze zichzelf en het theater behoorlijk op de hak. Maar het gaat niet alleen over toneel in toneel, uiteindelijk gaat het te meer over theater in deze tijdgeest. In een wereld waar teveel onechte echtheid is, is sterk behoefte aan echte onechtheid. Als u het ziet dan klinkt het logisch.
Het stuk eindigt in een parkeergarage aan de Beckett Boulevard, waar de drie verstrikt raken in een oneindig gangenstelsel
waarin werkelijkheden langs elkaar heen gaan lopen. Alleen zit dit einde dan weer aan het begin.

> Download (PDF)