EEN man en een vrouw, en al wat daartussen kan mislopen: op dat onuitputtelijke thema borduren Peter Van den Eede en Natali Broods verder in De man die zijn haar kort liet knippen. Een verwarrende voorstelling, maar ze laat wel een diepe indruk na.

De eerste van een hele reeks conversaties spelen Van den Eede en Broods in een hoekje, achter op het podium, terwijl voor hen rijen bistrottafeltjes staan opgesteld. Alsof je als toeschouwer zit mee te gluren naar een bekvechtend koppel op café. Heel de voorstelling lang wordt het publiek betrokken als een toevallige passant, een voyeur soms, of een getuige van de voorbijtrekkende storm aan emoties en gedachten.

Links van het speelvlak hangen beddenkaders, centraal een wirwar van lichtjes met daartussen matrasveren: alle onderdelen van het liefdesbed zijn uiteengehaald. Net zo proberen de man en de vrouw hun relatie te analyseren en te doorgronden. Om er achter te komen dat het er alleen maar ingewikkelder op wordt.

Van den Eede en Broods lieten zich inspireren door de klassieker van Johan Daisne, waarin de man uit de titel zijn haar kort laat knippen in een ultieme poging om grip te krijgen op de warboel in zijn hoofd.

Een echo van de problematische relatie van de man met een van zijn vroegere studentes vonden ze in Last Tango in Paris, de film van Bernardo Bertolucci.

In de voorstelling smelten die inspiratiebronnen samen tot een palet van conversaties, zonder een chronologisch verloop. De twee maken de stand op van hun kwellingen en twijfels, hun afgebroken relatie en een eventuele toekomst samen. Ze gebruiken daartoe alle mogelijke omwegen. Of het nu gaat over een nieuwe koelkast, of over de betekenis van de Pre-rafaëlieten in de kunst: altijd zit er wel een verborgen bodem in die het heerlijk dubbelzinnig maakt. En steevast groeit iets banaals uit tot een onoverkomelijk probleem. Telkens strandt de hang naar liefde op de obsessie met zelfanalyse.

Zoiets schreeuwt natuurlijk om een absurd-komische benadering, en daar heeft de Koe ondertussen een patent op. Van den Eede is meesterlijk in het doorbomen ad absurdum, Broods komt meer naar het einde op dreef in haar rol van onzekere actrice.

Maar deze voorstelling gaat verder: de twee hebben er geen schrik voor om ook de tragiek bloot te leggen. Zo vermijdt de voorstelling dat ze verzandt in een brij van betekenisloos gewauwel en blijft ze spannend tot het einde. Een paar keer weet ze je zelfs serieus bij het nekvel te grijpen. Knap.