Anno 2005 is Van den Eede nog altijd de drijvende kracht achter De Koe, al zijn er ondertussen nieuwe acteurs bijgekomen. Op het toneel is hij gefascineerd door de dialoog en de spanning tussen acteur en personage. Op een subtiele manier maakt hij zichtbaar hoe de acteur zich tot dat bewuste personage ontpopt, hoe hem dat verrast, hoe hij het goedkeurt of ironiserend afkeurt. Het maakt allemaal deel uit van het spel. Voorstellingen van De Koe zijn luchtig, humoristisch en intelligent. De grens tussen wat berekend is en wat de acteur overkomt, is niet altijd duidelijk. Volgens Van den Eede moet je als acteur het oncontroleerbare zijn gang laten gaan, kansen geven, maar het tegelijk ook in zekere zin onder controle houden. Die houding legt de basis voor zijn transparante acteerspel: de acteur laten zien achter het personage (of omgekeerd) en vanuit dat commentaar de sublieme communicatie met het publiek teweegbrengen. Dat leidt niet alleen tot een typische speelstijl, maar bepaalt ook het soort figuren en relaties die hij op toneel zet, de thematiek van zijn voorstellingen dus. Het zijn meestal figuren die zichzelf graag binnenstebuiten keren, zichzelf bevragen, verstrikt zitten in hun eigen wezen maar daar ook van op afstand naar kunnen kijken.
Een typisch voorbeeld is de titelrol in De man die zijn haar kort liet knippen, een voorstelling geïnspireerd door het boek van Johan Daisne. Van den Eede speelt de gekwelde geest, die zich kapot piekert over zijn gedrag en daarmee alle interne automatismen lamlegt. Hij is een man die loenst, tegelijk in twee richtingen kijkt, twee waarheden, twee werelden. Misschien is het wel die ‘loensfunctie’ die typisch is voor de Koe-stijl. ‘Ik loens ook wat’, repliceert zijn tegenspeelster Natali Broods. En dat is waar ook. Waarop Peter van den Eede, wijzend naar zijn kale kop: ‘Ik liet ook mijn haar ...’. Meteen moeten we dus corrigeren. Eigenlijk speelt hij de titelrol niet, maar is hij de acteur die onder de indruk is gekomen van Daisnes personage. Op die manier ontstaat een speels commentaar dat voor een heel lichtvoetige voorstelling zorgt. De onwezenlijkheid van een onmogelijke relatie wordt met veel zelfironie en een portie vrolijk sadomasochisme opgevoerd. Dat de acteurs de indruk geven hun gesprekjes te improviseren met medeweten van het publiek, maakt het plezier er niet minder om.