Het is een spannende opzet om Willem de Wolf en Laura van Dolron samen een voorstelling te laten maken en spelen. Het voelt gevaarlijk vanwege de verschillende temperamenten en speelstijlen van de makers: De Wolf de bedachtzame, kritische denker die steeds de nuance blijft opzoeken, Van Dolron de directe, intuïtieve denker die van haar hart nooit een moordkuil maakt. De een steeds op zoek naar het onderscheidende, het specifieke, de ander naar het verbindende, het universele. Wat voor dynamiek onstaat er als ze naast elkaar op het podium staan? Vinden ze een gezamenlijk vocabulaire of zijn ze eenvoudigweg te verschillend?

...

Lees het volledige artikel hier.