In de pers (14)
In de pers (14)
NRC Handelsblad, Joyce Roodnat (18/5/2020)
NRC Handelsblad, Ron Rijghard (14/5/2020)
Het Parool, Jan Pieter Ekker (11/5/2020)
Het Nieuwsblad, Magali Degrande (21/1/2019)
NRC Handelsblad, Ron Rijghard (18/12/2018)
Scènes, Léonie Sanders (17/12/2018)
Theaterkrant, Marijn Lems (14/12/2018)
VPRO Nooit meer slapen, Inge Ter Schure (14/12/2018)
RiRo Toneelrecensies, Piet van Kampen (13/12/2018)
Het Parool, Sander Janssens (11/12/2018)
Op vraag van het publiek
Het Nieuwsblad, Magali Degrande (21/1/2019)

Het lijkt wel een vragenuurtje. Maar dan een pak ernstiger: Waarom is er oorlog? Heeft het zin om naar rechtvaardigheid te streven? Moet ik kiezen voor kinderen of mijn lief? Het publiek van 'Een Antwoord op alle Vragen' mag dat allemaal afvuren op theatermaakster Laura van Dolron.

Ze is theatermaker, performer en regisseur, maar 'stand-up​filosofe' dekt eigenlijk nog het meest de lading. In de zeer gesmaakte voorstelling Liefhebben bijvoorbeeld, filosofeerde ze zo luidop over de liefde en hoe die in heel kleine alledaagse dingen kan zitten. In Een Antwoord op alle Vragen stapt Van Dolron af van de vooraf geschreven ​theatertekst en improviseert ze op de vragen uit haar publiek.

Om iedereen - extravert én introvert - de kans te geven om mee te doen, plaatste Van Dolron plankjes met een leeg wit blad onder alle stoelen. Daarop schrijft detoeschouwer die ene vraag die spontaan in hem/haar opkomt of de vraag die hem of haar al jarenlang 's nachts kwelt.

Willem de Wolf , de Nederlandse acteur die al dertig jaar op de planken staat en vooral bekend is van zijn theaterwerk met het gezelschap De Koe, staat Van Dolron

bij om op alle vragen een antwoord te zoeken. En tijdens korte brainstormsessies van 'Team Taal' zorgen Frank van Kasteren en Wilko Sterke voor een streepje muziek.

Wel of geen kinderen?
Sommige vragen vergen niet veel tijd. ' Waar is de koe?' schreef een vrolijke frans

op zijn blad. 'Hier!' roept De Wolf luid. Opgelost.

Andere zijn een pak moeilijker. Als iemand zich afvraagt of ze voor haar kinderwens of haar grote liefde moet kiezen, is er, zo zonder context, geen sluitend antwoord te bedenken. Maar dan wijst Van Dolron op de titel van de voorstelling: er staat niet Het Antwoord op alle Vragen, maar Een Antwoord. Een wezenlijk verschil. We moeten loskomen van ons verlangen naar het enige en juiste antwoord, zegt ze. Soms zijn er gewoon veel antwoorden mogelijk. Ook met een kluitje in het riet gestuurd worden kan een antwoord zijn, zo blijkt. Een schrale troost, maar misschien heeft ze wel gelijk.

Uiteraard doet Van Dolron haar best om haar antwoorden zo bevredigend mogelijk te maken. Nochtans maakt het publiek het haar niet gemakkelijk: Waarom is er oorlog? Waarom zijn mensen soms zo egoïstisch? En heeft het wel zin om naar rechtvaardigheid te streven als niets rechtvaardig is en je van dat streven toch alleen maar ongelukkig wordt?

Maar ze laat zich niet van haar stuk brengen. De oorlog in de wereld behandelt ze door op kleinere schaal de ruzies van haar ouders onder de loep te nemen. Aan het egoïsme van sommige mensen biedt de Wolf een tegenwicht door te wijzen op een ultieme daad van al​truïsme: toen iedereen uit zijn familie slechte koffie dronk om de bonnetjes te kunnen sparen die hij in zijn studententijd verzamelde.

Van kluitje naar klomp goud

Hoe getalenteerd Van Dolron en De Wolf zijn, zie je pas aan het einde van devoorstelling: hoe ze, als de keukenwekker is afgelopen, in één laatste vraag, alle voorafgaande vragen en antwoorden op elkaar betrekken. Antwoorden geven op vragen en daarmee ook aantonen hoe egoïstisch zij zelf soms kunnen zijn, maar evengoed hoe (on)rechtvaardig en (on)eerlijk.

Eén van de vragen uit het publiek was ook: wat na de voorstelling? Moeilijk bij een concept als dit, natuurlijk, want elk publiek - en daarmee ook de vragen waarop devoorstelling gebaseerd is - is anders. Maar bij ons was er dit na de voorstelling: diepe ontroering en respect. Van Dolron en De Wolf hebben dan wel niet gerepeteerd voor dit stuk, bij elke vraag van iemand die de toekomst veeleer zwart ziet, wijzen zij, als doorwinterde podiumfilosofen, op kleine elementen van schoonheid die we in al onze verwarring en kronkels soms zelf uit het oog dreigen te verliezen. Het kluitje dat ons werd aangereikt, voelt bijna als een klomp goud.

> Download (JPEG)