Je koopt online een kaartje. Tegen achten kun je met een code ‘naar binnen’ en zie je Laura van Dolron en haar troupe op je scherm, elk in een eigen vakje, elk op het podium net zo geïsoleerd als wij. „Welkom in je eigen huis”, zegt ze. „Leuk dat jullie er niet zijn”. Je merkt direct dat dit online theater is en niks anders. Het is live, maar het wordt geen pseudotoneel of tweederangs tv, en anderzijds glijdt het ook niet af naar een door de chatfunctie overwoekerd internetevenement. Ze zijn nog niet begonnen of Van Dolrons laptop valt op de grond. Ze duikt hem op, checkt of hij nog werkt en gooit er een aanstekelijk intermezzo in over hoe ze als kind bij het kerstdiner onder de tafel zat. (Of het een kerstdiner betrof weet ik ineens niet zeker – dat is hoe haar speeches werken, ze vermengen zich instant met je eigen verhalen). Een antwoord op alle vragen is een zogeheten filosofisch theaterconcert, Van Dolrons specialisme en ideaal vehikel voor haar zoekende stem en haar hopsakee-lichaamstaal. Wie een kaartje kocht, kon een vraag mailen. Al die vragen worden getoond, met heftige letters, in breekbare regels, met hartjes of een kras. Het zijn er tientallen, zo voelen we dat we met veel zijn, ook al zitten we apart. Hier voorgelezen worden ze instant poëzie, swingend en zingend. Er zijn diepe vragen, benauwde vragen, corona-clichévragen. En daar zijn de antwoorden, vol eigen intimiteiten en bekentenissen, via raps, liedjes, spoken word-barrages. De melige vraag ‘Patat of friet?’ leidt tot het hoogtepunt van de voorstelling. En de vraag naar de veronderstelde dominantie van rode katers wordt een rode draad.

Bron: NRC Handelsblad