In de pers (8)
In de pers (8)
Pzazz.be, Pieter T'Jonck (17/8/2019)
Concertnews.be, Bert Hertogs (24/4/2018)
De Morgen, Evelyne Coussens (20/4/2018)
De Volkskrant, Karin Veraart (27/3/2018)
Theaterkrant, Anita Twaalfthoven (24/3/2018)
rekto:verso, Wouter Hillaert en Wannes Gyselinck (6/12/2017)
ForsterHuberHeyne (****)
De Volkskrant, Karin Veraart (27/3/2018)

Een fijne voorstelling, deze briefwisseling op het toneel over ideologie, liefde, dromen en praktische bezwaren in de 18de eeuw. Vincent Doddema en Suzanne Grotenhuis verbeelden een en ander heel charmant.

Het weerzien met acteur en schrijver Willem de Wolf is altijd prettig. Zoals hij opkomt, aarzelend, en toch vastbesloten. Het is bijna sterker dan hijzelf, maar hij moet wat kwijt. Een recente maatschappelijke ontwikkeling wellicht, en hoe die zou kunnen samenhangen met gebeurtenissen in het verleden; iets wat hij heeft gelezen of heeft waargenomen, waarover hij soms al een tijdje loopt te denken.

Of hij nu optreedt in een coproductie of een solo speelt, daar is De Wolf, met een verzoek om een moment van reflectie. Dat is een goed ritueel, op een geèˆigende plek, hier in het theater. Kom maar op, Willem.

De proloog van ForsterHuberHeyne, de nieuwste voorstelling waarvoor hij samen met theatermaker Rebekka de Wit de tekst schreef, wemelt opnieuw van de vragen. Om te beginnen: 'Wat als men genoeg van ons begint te krijgen?' Gepijnigde blik.

Zou natuurlijk altijd kunnen, maar dat is in dit geval niet aan de hand. ForsterHuberHeyne blijkt een fijne voorstelling over kwesties als ideologie, liefde, dromen en praktische bezwaren in de 18de eeuw. Basis is een (fictionele) briefwisseling tussen echtelieden Georg Forster, revolutionaire wereldreiziger en Therese Heyne, schrijver en uitgever, ten tijde van de Franse revolutie die zelfs bij hun woonplaats Mainz op de poorten klopt. Hoe dat dan allemaal toch niet zo ideaal loopt als gehoopt, wordt charmant verbeeld door Vincent Doddema (Staatstheater Mainz) en Suzanne Grotenhuis (De Nwe Tijd). De Wolf zelf is Heynes minnaar Huber, een niet al te prominente rol, zodat hij zich met het steeds wisselend decor kan bezighouden (en af en toe wat kan uitleggen, natuurlijk).