Bron: https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/roadplay-met-geestige-blik-op-fout-gedrag~bffcc547/

Ze zitten in de auto en zetten de radio hard: Sound and Vision, van David Bowie. Ooit had hij ook zo'n jong mager koppie, met van dat Bowiehaar - in een tijd dat het links gedachtengoed nog centraal stond, idealen échte idealen waren en zij die erin geloofden maar wát actiebereid. Ach, waar zijn die tijden! Nu rijden ze in een dikke Mercedes en hebben ze zojuist hun vakantiehuis in Kroatië te koop gezet.

En terwijl ze meezingen met Sound and Vision, zie je: het zit helemaal niet goed met dit stel. Onder een krampachtige glimlach hier en een relativerend gebaar daar gaat een wereld aan frustratie en onvermogen schuil. Vermogen, heet de nieuwste voorstelling van Lineke Rijxman (mugmetdegoudentand) en Willem de Wolf (de Koe). 'Een politieke thriller', luidt de ondertitel. En hoewel het gaat over politiek en er dingen spelen die het daglicht kennelijk niet kunnen verdragen, schuilt het allerspannendste van de voorstelling in het spel tussen de twee personages.


Om te beginnen een fijn weerzien met de makers-spelers van Hannah en Martin (2009), eveneens een voorstelling waarin persoonlijke en politieke thema's elkaar telkens uitdaagden. Het is een gegeven dat ook steeds in het afzonderlijke werk van Rijxman en De Wolf een belangrijke rol speelt. En iets waarin ze elkaar nu, opnieuw, heel mooi vinden.


Vermogen is eigenlijk een 'roadplay'. Als het begint, in augustus 2013, zijn ze op weg van de Kroatische kust naar huis. Twee 'lefties' die het gaandeweg wel heel goed hebben gekregen en elk op hun eigen manier bepaalde verleidingen niet hebben kunnen weerstaan in een politiek klimaat waarin dat verre van problematisch leek.

Grappig, maar vaak ook grimmig. Zoals je meteen denkt: Kroatië? Wanneer hebben ze dat huisje dan gekocht? Juist. In een niet zo heel frisse tijd. Op het moment dat ze worden ingehaald door een minder nette medeweggebruiker, roept hij iets als: 'Ik zie je in het Vredespaleis, jij vuile fascist.'

Heerlijk. Zo zit Vermogen vol met observaties aangaande allerlei herkenbaar (fout) gedrag. De lichaamstaal, de verstarde blikken van Rijxman en De Wolf; het is geestig en beklemmend tegelijk.

Zij, de bitse ex-politica met superbaan, hij de inmiddels werkloze academicus - de kloof lijkt onoverbrugbaar, zonder dat het met zoveel woorden wordt erkend. Op het moment dat dat wel even gebeurt en hun denkwereld expliciet wordt gemaakt, verliest de voorstelling aan intrige. Maar al vrij snel herpakt die zich. In 2043 zien we dat ze nog steeds samen zijn. Want veel is dan anders, maar veel ook juist helemaal niet.