Bron: https://www.trouw.nl/nieuws/uiterst-somber-toekomstbeeld-geestig-verwoord~b23c63fd/

Ze zitten in een luxe Mercedes. David Bowie schalt uit de speakers. Zij tuurt op haar iPhone. Het is 'augustus 2013' en 'zij rijdt', staat in rode lichtkrantletters gemeld. "Let je wel op de weg," zegt hij, "het is nogal passé om het druk te hebben." Zijn "post-cr..." breekt zij abrupt af: "Niet het C-woord."

Dit is, zo is snel duidelijk, niet zomaar een kibbelend stel dat op weg is naar Nederland vanuit Kroatië, waar het net zijn vakantiehuis te koop heeft gezet. Zelfs dat feit is niet meer dan een gegeven, waaraan de lange, tot geharrewar uitnodigende autorit is opgehangen. Essentiëler is het langzaam kierende fundamentele verschil tussen hoe elk van hen meegaat in een postcrisis-maatschappij.

Hun linkse idealen hebben zij hartstochtelijk gekoesterd, maar de gedachte dat al die betrokkenheid ondertussen niks oplevert, dringt zich stiekem op. Zij is pragmatisch, wil zich niet door die moraal laten verlammen. Hij verwijt haar dat, maar lift, passief, wel mee op haar welvarende daadkracht.

Lineke Rijxman en Willem de Wolf schetsen in het fraai dubbelzinnig betitelde 'Vermogen' een zeer somber toekomstbeeld. Als het stel vele jaren later - het huis is eindelijk verkocht - weer in autorijdende onmin is beland en hij wil scheiden, zegt zij kortweg: "Chinezen scheiden niet".

Wat ooit begonnen is met lucratief lijkende privatisering of met het binnenhalen van oosterse meester-vervalsers in fabrieken om bijvoorbeeld de originele Mercedes te perfectioneren, leidt uiteindelijk tot totale uitverkoop van land en identiteit. Zelfs onze trots, het water, is op rantsoen.

Een politieke thriller heet 'Vermogen' terecht. De dreiging wordt niet zwaar aangezet, maar is voelbaar in de schijnbaar luchtige tweestrijd tussen het paar en het dilemma tussen (vroegere) droom en realiteit. Jammer dat zij het thrillerelement pogen te versterken met persoonlijke geheimen. Het zijne is particulier, het hare crimineel van aard, maar beiden zijn te gezocht om het thema te verdiepen.

Het doet afbreuk aan de onderhuidse spanning, die spel en taalgebruik juist zo fijntjes suggereren. Sinds hun kinderspel in 'Quality Time' (2006) en filosofendispuut in 'Hannah en Martin' (2009) groeien Rijxman en De Wolf uit tot een boeiend acteurs- en makerskoppel. Hier kleuren zijn slungelige gezwets en haar lief superieure glimlachjes een intrigerende, want lang niet altijd uitgesproken irritatie. Neem daarbij de vaak in geestige dialogen omzeilde, filosofische ondertoon, en het zwarte perspectief komt, als helaas niet onwaarschijnlijk, schurend nabij.