Vier spelers zitten naast elkaar te babbelen. Over modeontwerper Dries van Noten, over queer zijn of queer spelen, over de natuur als metafoor voor seksualiteit, over theater, over identiteit en imago, wanneer iemand fuckable is, over de lgbtq-beweging en nog veel meer.

Die babbelende, welhaast terloopse manier van praten hoort bij De Koe en is erg verraderlijk. Het lijkt alsof de spelers hun teksten ter plekke verzinnen, maar alles is minutieus gescript, hoewel Peter Van den Eeden soms ook vermakelijk reageert op wat er in de zaal gebeurt. De gesprekjes nemen soms absurde wendingen en dat is heerlijk om te zien en te horen. Je moet daar wel van houden en ja, ik ben fan.

Vlak voor het einde spreekt Nathali Broods een opmerkelijke tekst uit over het enorme aantal dagelijkse vrouwenverkrachtingen. Zij concludeert dat als we onze aandacht eerlijk verdelen we tien jaar lang daarover zouden moeten praten en in die tien jaar slechts een halve middag de lgbtq-beweging zouden mogen becommentariëren.

(...)

Lees verder op: https://www.scenes.nu/recensies/intellectueel-amusement