In de pers (20)
In de pers (20)
Het Theaterfestival, Pieter T'Jonck (25/6/2020)
Etcetera, Evelyne Coussens (10/12/2019)
Haarlems Dagblad, Margriet Prinssen (7/12/2019)
De Groene Amsterdammer, Marijn van der Jagt (28/11/2019)
This is how we read, Katrien Elen en Barbara De Munnynck (22/11/2019)
Scènes, Jos Schuring (21/11/2019)
Het Parool, Joukje Akveld (21/11/2019)
De Standaard, Gilles Michiels (7/11/2019)
Pzazz.be, Pieter T'Jonck (7/11/2019)
Knack Focus, Els Van Steenberghe (6/11/2019)
BRUZZ, Michaël Bellon (30/10/2019)
Trouw, Sandra Kooke (30/10/2019)
Uitkrant Haarlem, Margriet Prinssen (28/10/2019)
Recensie: seks(e)(n)
De Groene Amsterdammer, Marijn van der Jagt (28/11/2019)

Het begint ermee dat de spelers ons spiegelen. Ze zitten tegenover het publiek, met dezelfde folder in de hand die op onze stoelen ligt.

We blijken bij een opening te zijn. Er is een evenement van kledingontwerper Dries Van Noten, met de titel Mijnenveld. In een hilarisch chaotisch babbelgesprek brengen Lineke Rijxman, Natali Broods, Willem de Wolf en Peter Van den Eede alles te berde wat ze over de ontwerper menen te weten. Dat blijkt gaandeweg steeds minder te zijn: ze hebben een documentaire over hem gezien, waarin ze Van Noten in zijn tuin hebben zien staan. Of nee, de trailer van die documentaire. Of eigenlijk heeft iemand een artikel gezien met een link naar de trailer die niet werkte. Een geestige pastiche op de halfslachtige, vage kennis over wat dan ook waar de mens zich (prima) mee door het leven slaat.

Intussen komen de spelers in de tuin van Van Noten terecht: het decor vol verdorde berenklauwen op ijzeren standaards, met een witplastic vloer waar een enorme barst in gaapt. De natuur waar de ontwerper zich door laat inspireren, is gecultiveerd, merken de spelers op. Erger nog: de rivier die grenst aan het Vlaamse landhuis voert chemicaliën aan, die er wellicht voor zorgen dat alles in de tuin is ‘omgevormd’.

De opening blijft op zich wachten. Er is alleen een opening in het achterdoek, waar telkens na een enorme knal een rookwolk doorheen komt. ‘Is er al iets veranderd?’ vraagt Willem de Wolf steeds na die knal. De spelers weten het antwoord niet, maar wij zien hen veranderen, van twee babbelende stelletjes in vier individuen die in elkaar verstrikt raken. Ze slaan op elkaar aan. Raken elkaars kwetsbaarheden in discussies vol misverstanden. Brengen elkaar uit balans door het ineens te hebben over wie een ander aantrekkelijk vindt. Ze zoeken openingen om het onderlinge contact te verdiepen, maar komen terecht in een mijnenveld, want de tenen zijn lang, de emoties heftig en voor je het weet heb je de ander beledigd.

Mugmetdegoudentand en het Vlaamse gezelschap De Koe geven met hun coproductie Seks(e)(n) een hedendaagse versie van Goethe’s novelle Die Wahlverwandtschaften uit 1809. Goethe liet het huwelijk van twee tuinliefhebbers uit elkaar vallen door erotische dwarsverbanden die ontstaan als zij twee gasten over de vloer halen. De chemie van de aantrekkingskracht tussen man en vrouw brengt hun ‘natuur’ op drift en ondergraaft de geciviliseerde gedragscodes. Seks(e)(n) toont hoe, nu we weten dat seksuele voorkeur fluïde kan zijn, en hoe seksisme en rolbevestigend gedrag ons definiëren, de verwarring alleen maar is toegenomen. De speelse sprankeling verdwijnt uit de voorstelling als de twee vrouwen gaan hameren op hun wereldwijde slachtofferschap, Van den Eede door Rijxman de pan wordt uitgeveegd vanwege zijn oudemannen-machismo en Willem de Wolf, die uit angst liever niet spreekt van zijn innerlijke aandriften, er het zwijgen toe doet. Maar misschien is dat wat de makers willen laten zien. Dat de natuur onze vijand is geworden, nu door halfslachtige aannames over onszelf en elkaar de spontane aantrekkingskracht tussen mensen in talige (zelf)definities teloorgaat.