Twee mannen, twee vrouwen, vier mensen. Hoe reageren ze op elkaar? Hoeveel botsingen en connecties zijn tussen hen denkbaar, voelbaar? Wie kiest wiens kant en waarom? Goethe onderzocht die vragen in een roman uit 1809, Die Wahlverwandschaften. Compagnie de Koe brengt hen dit najaar op het toneel.

Barbara: Het is een mooie traditie in the making. Van tijd tot tijd trekken Katrien en ik naar een Vlaams cultuurhuis om er een voorstelling met literaire inslag te bekijken. Achteraf pingpongen we op de blog met onze indrukken en ideeën. Zo genoten we begin dit jaar van Anna Karenina en trokken we vorige vrijdag naar de Leuvense Schouwburg voor ‘seks(e)(n)‘, een coproductie van het Antwerpse theatergezelschap Compagnie de Koe (Peter Van den Eede, Natali Broods en Willem de Wolf) en het Amsterdamse De Mug met de Gouden Tand (Lineke Rijxman).

Wie leest er vandaag nog Goethe? Misschien zijn Faust, ja. Of de jonge Werther. Desnoods Wilhelm Meister. Maar wie leest in godsnaam dat minder bekende werk met die onvertaalbare titel (leuk stuk in dat verband lees je hier), Die Wahlverwandschaften? De vier acteurs, ongetwijfeld. En – I kid you not – ondergetekende. Ik deed dat niet eens tijdens mijn master Duitse Literatuur. Ik las Die Wahlverwandschaften op de middelbare school en bewaar dan ook alleen de meest vage, rudimentaire herinneringen aan het boek. Vier mensen die tot elkaar veroordeeld zijn op een landgoed. Intellectuele discussies. Smeulende passies. En buiten hun bubbel: de ontembare natuur. Het is precies met die basisingrediënten dat de vier acteurs in alle vrijheid aan de slag gingen. Zoals altijd is hun vertaalslag genadeloos grappig en radicaal hedendaags.

Katrien: Er is weinig beters dan het weekend inzetten in de cinema of het theater. Maar omdat onze Vlaamse regering daar blijkbaar anders over denkt, is er een geest van verzet voelbaar in de Leuvense schouwburg na een week van protesten tegen de bespringen (sic) in de cultuursector. Dat wordt niet alleen tastbaar gemaakt wanneer het publiek aan het einde van de voorstelling als steunbetuiging het podium beklimt maar er zit ook wrijving in de ideeën die ter sprake komen. Zo zoeken de vier acteurs naar hyperomzichtige taal om op een al dan niet politiek-correcte manier over de LGBTQI+ gemeenschap te spreken en stellen ze zich vragen als: mag je als blanke heteroman een zwarte andersvalide queer spelen? Of, kan je doen alsof je Gilles de la Tourette hebt – en zoals Lineke Rijxman je medeacteurs voor kunstkut uitschelden – als je zelf geen patiënt bent?

Lees verder op This is how we read.