De Nijl is in Caïro aangekomen
Een werkelijk grote geest verkiest eenzaamheid.
Het is niet omdat het leven als dusdanig zinloos is en hoofdzakelijk uit lijden bestaat, dat het verboden zou zijn om het zo goed mogelijk door te brengen (Schopenhauer).
Dit najaar graaft de KOE diep in het eigen repertoire – tot in 1998, om precies te zijn. Peter Van den Eede en Willem de Wolf spelen De Nijl is in Caïro aangekomen: een hilarische en diep menselijke commentaar op de filosofie, het theater en het leven, stoutmoedig herlezen en herwerkt, naar teksten van Schopenhauer, Montaigne en Pascal. Ze trekken het stuk de 21ste eeuw in en zoeken uit hoe de eminente filosofen - plus enkele nieuwe spelers - soelaas kunnen bieden in tijden van mindfulness en dokter google.
In De Nijl is in Caïro aangekomen wagen twee broers zich wederom op het strijdveld van het salon. Vanachter hun kamerjas praten ze de stilte vol. Bloedverwanten vastgeklonken in een ratelende folie à deux. Met zoveel verbaal geweld kan het niet anders of de humor ontsnapt door kieren en gaten. Maar soms leiden woorden ook naar onbekende einders, en geven tere stukjes mens zich haast onmerkbaar bloot.
Twee mannen, twee tegenpolen: ascese en hedonisme, ratio en romantiek, pragmatisme en heldendom, filosofie en slapstick. Wat ze alvast wel gemeen hebben, zijn hun nierstenen. En een vrouw, die hen heeft achtergelaten, aan elkaar overgeleverd.
Tekst Peter Van den Eede en Frank Focketyn
Herwerking van en met Peter Van den Eede en Willem de Wolf
Naar teksten van Schopenhauer, Montaigne en Pascal en ideeën uit Schijn bedriegt van Thomas Bernhard
Kostuums Elisabeth Michiels
Styling Julie De Meester
Scenografie en lichtplan Bram De Vreese en Shane Van Laer
Dramaturgie originele versie Griet op de Beeck
Focus Knack, Els Van Steenberghe (26/10/2020)
NRC Handelsblad, Ron Rijghard (10/10/2020)
De Standaard, Gilles Michiels (8/10/2020)
Het Nieuwsblad, Magali Degrande (7/10/2020)
Theaterkrant, Mia Vaerman (7/10/2020)
RiRo Toneelrecensies, Piet Van Kampen (7/10/2020)
De Morgen, Jan Dertaelen (5/10/2020)
Pzazz , Elie Agniel (4/10/2020)
Theaterparadijs, Jeroen Peeters (4/10/2020)
Pzazz , Pieter T'Jonck (3/10/2020)
Concertnews, Bert Hertogs (3/10/2020)
De Morgen, Peter Anthonissen (1998)
De Standaard, Geert Van der Speeten (1998)
De Volkskrant, Marijn Van der Jagt (1998)
Dokterkrant, Paul Verduyckt (1998)
Gazet van Antwerpen, Peter Haex (1998)
Haarlems Dagblad, Margriet Prinssen (1998)
Knack, Paul Verduyckt (1998)
Rotterdams Dagblad, Han Geurts (1998)
‹een bijzonder geestige parodie op intellectuelen van het type 'veel geblaat maar weinig wol' en veruit het absurdste theater dat je dit seizoen zult meemaken.›
≤Gilles Michiels, De Standaard****≥
‹Peter Van den Eede en Willem de Wolf bewaren een subtiel evenwicht tussen ernst en spot. Hoe hoogdravend de filosofische tirades ook klinken, er is een lichtvoetige ironie die zich overal doorheen weeft.›
≤Jan Dertaelen, De Morgen****≥
‹De Nijl is in Caïro aangekomen is De Koe ten voeten uit. Een contemplatief beest in een wei dat je niet zomaar kan voorbij wandelen. Een koe staat misschien schijnbaar maar wat te grazen, maar ongemerkt reikt ze je heel veel aan om te herkauwen. Ook de ouderdomsvlekken die het beest er de afgelopen twintig jaar bij kreeg, staan haar wonderwel. Want nu Van den Eede al die jaren extra op de teller heeft, is zijn voorstelling nog meer accuraat, nog confronterender.›
≤Magali Degrande, Het Nieuwsblad****≥
‹In één tragikomisch toneelbeeld toont dit duo hoe het wrede leven een mens in ›‹bochten doet wringen. Helemaal heerlijk De Koe.›
≤Els Van Steenberghe, Focus Knack***≥
‹Zalig om ze met z’n tweeën aan het werk te zien: een tête à tête waar hun flagrante verschillen – niet alleen in lengte – eens zo fel opvallen.›
≤Mia Vaerman, Theaterkrant, keuze van de criticus≥
‹het is meesterlijk hoe De Koe bezonken gedachten over het ongemak van de ouderdom en de weemoed van de gewezen artiest weet te verpakken als variététheater.›
≤Ron Rijghard, NRC Handelsblad≥
‹Ik ben nog er nog steeds niet uit wat de titel ‘de Nijl is in Caïro aangekomen’ betekent. Wel dat ik me geregeld een breuk lachte met deze voorstelling van De Koe.›
≤Pieter T’Jonck, Pzazz≥
‹Als een gebruiksaanwijzing voor het ouder worden geven de theorieën een geruststellend houvast. (…) Maar wat rest er ons nog als die gebruiksaanwijzing niet juist blijkt te zijn? In die zin is het geen verassing dat de voorstelling ooit opgevoerd werd door twee relatief jonge acteurs, en kan ik me inbeelden dat hij nu even sterk is als in 1998. ›
≤Elie Agniel, Pzazz≥
‹De Nijl is in Caïro aangekomen van de Koe is zo’n zeldzame voorstelling waar je je aan gaat hechten. Een dialoog die achteraf nog verder echoot in je hoofd. ›
≤Bert Hertogs, Concertnews ****1/2≥
‹Een zeer vermakelijke dialoog die een fijne filosofische evenwichtsoefening maakt. ›
≤Jeroen Peeters, Theaterparadijs***≥
‹Met de van De KOE kenmerkende manier van acteren, met veel terzijdes, en met in deze voorstelling ook nog eens veel slapstick, staan Van den Eede en De Wolf garant voor een onderhoudende, leerzame avond, die je onmogelijk door kunt komen zonder regelmatig in de lach te schieten.›
≤Piet Van Kampen, RiRo Toneelrecensies****≥