De Nijl is in Caïro aangekomen
In de pers (19)
In de pers (19)
Peter Van Den Eede en Willem de Wolf keurturnen kopzorgen weg in 'De Nijl is in Caïro aangekomen'***
Focus Knack, Els Van Steenberghe (26/10/2020)
Filosoferen over het lijden en de dood verpakt als zalig variététheater****
NRC Handelsblad, Ron Rijghard (10/10/2020)
Slapstick van slimme koppen****
De Standaard, Gilles Michiels (8/10/2020)
Herkauwen voor gevorderden****
Het Nieuwsblad, Magali Degrande (7/10/2020)
Bulderen van het lachen bij onverkwikkelijke realiteit
Theaterkrant, Mia Vaerman (7/10/2020)
De Nijl is in Caïro aangekomen****
RiRo Toneelrecensies, Piet Van Kampen (7/10/2020)
Palaveren over leven en dood****
De Morgen, Jan Dertaelen (5/10/2020)
La vieillesse: sans mode d' emploi
Pzazz , Elie Agniel (4/10/2020)
Filosofische evenwichtsoefening van de KOE***
Theaterparadijs, Jeroen Peeters (4/10/2020)
Vrolijke filosofie
Pzazz , Pieter T'Jonck (3/10/2020)
Recensie De Nijl is in Caïro aangekomen****1/2
Concertnews, Bert Hertogs (3/10/2020)
Groot mens met stijl gevloerd (1998)
De Morgen, Peter Anthonissen (1998)
Rekoefeningen met Compagnie de KOE (1998)
De Standaard, Geert Van der Speeten (1998)
De filosoof bij de KOE is niet wat het lijkt (1998)
De Volkskrant, Marijn Van der Jagt (1998)
Koe door het dolle heen (1998)
Dokterkrant, Paul Verduyckt (1998)
De Nijl stottert door Caïro (1998)
Gazet van Antwerpen, Peter Haex (1998)
Balanceren tussen filosofie en slapstick (1998)
Haarlems Dagblad, Margriet Prinssen (1998)
Koekjes en kaartspel (1998)
Knack, Paul Verduyckt (1998)
Ook grote geesten hebben liefde nodig (1998)
Rotterdams Dagblad, Han Geurts (1998)
Filosoferen over het lijden en de dood verpakt als zalig variététheater****
NRC Handelsblad, Ron Rijghard (10/10/2020)

Peter Van den Eede en Willem de Wolf spelen in ‘De Nijl is aangekomen in Caïro’ fysieke en verbale komedie van hoog niveau.

Er wordt gebiljart op het podium, horen we bij binnenkomst bij De Nijl is in Caïroaangekomen van Cie De Koe. Verborgen achter grote, plexiglas schermen staan Willem de Wolf en Peter Van den Eede ontspannen te spelen in hun witte pakken. De associatie met corona is snel gelegd, maar onterecht. De schermen staan in dienst van de slapstick die de twee heren opvoeren.

Als ze eenmaal gezeten zijn in hun klassieke fauteuils, presenteren ze zich als broers. Het gesprek richt zich op Leentje, de overleden partner van Peter en meandert vervolgens rijkelijk langs alle lichamelijke ongemakken die de heren kwellen.

Bij een aanval van nierstenen gaat De Wolf steeds verder verzitten, totdat hij eindigt onder de schoenen van zijn broer. Het is een hilarische act, uitgespeeld met veel gevoel voor fysieke komedie. Op vergelijkbare wijze vindt Van den Eede een manier om te zitten op een omgevallen stoel.

Al evenzeer om te schateren van het lachen is de wijze waarop ze kolder verweven met filosofische gesprekken over de dood en lijden voeren. De tederheid waarmee ze met elkaar omgaan, is ook hoorbaar in het respect voor elkaars bescheiden successen als toneelspeler en evenwichtskunstenaar.

Van den Eede blinkt uit met zijn op arrogante, quasi-nuchtere toon en met besmuikt venijn uitgesproken standpunten en gedachten: „Oké, geestelijke superioriteit leidt misschien tot ongezelligheid, maar als ik in mijn eentje door het park wandel en mijn gedachten dwalen af, dan richt ik ze weer op de wandeling.” Aan Van den Eedes droge dedain paart De Wolf een zwetende zwoeger, volledig in beslag genomen door zijn haperende lijf.

Deze De Nijl is in Caïro is een bewerking van de originele voorstelling van De Koe uit 1998, gebaseerd op teksten van Schopenhauer, Montaigne en Pascal. De herneming is toe te juichen, want het is meesterlijk hoe De Koe bezonken gedachten over het ongemak van de ouderdom en de weemoed van de gewezen artiest weet te verpakken als variététheater.

Helaas is dit topgezelschap uit Vlaanderen slechts enkele speelbeurten in Nederland gegund. Theaterprogrammeurs: dat moet toch anders kunnen?